هیچ کس هم که نداند من  که می دانم، تو آن نیستی که به نظر می رسی.

من که می دانم، پشت این چهره خشن، دلی مهربان می تپد. دلی که با تلنگری می شکند.

من که می دانم، آن سوی این کویر برهوت دریایی آبی نفس می کشد.

من که می دانم، تو آزارت به یک مورچه هم نمی رسد.

من که می دانم، در خلوت های نیمه شبت چقدر با آسمان صمیمی هستی.

باور کن هیچ اتفاقی نمی افتد این نقاب را بردار؛

بگذار دیگران از مهربانی هایت سهم داشته باشند.

بگذار عطر لبخندهایت در دنیا بپیچد.

بگذار خوبی هایت منتشر شود.

 

مخاطب:دوست داشتنی بزرگ

 

نوشته شده در یادداشت ثابت - چهارشنبه 92/7/25ساعت 10:0 صبح توسط leyla نظرات ( ) | |